Vaak starten mensen vanuit een heel andere bron dan mededogen. Het verkeerde uitgangspunt, waarmee bijna iedere westerling eraan begint, is: Er is iets mis met mij.’ De verkeerde intentie die hieruit voortvloeit is dan: ‘ Als ik (meer) mediteer, dan zal ik beter worden.’
– Edel Maex
Ook al sport je geregeld en eet je verstandig, toch kan je nog wel een nare ziekte krijgen.
Ook al ben je serieus bezig met mindfulness, het leven kan je echt nog wel klappen uit delen.
Het valt me op dat ik soms toch stiekem geloof dat als ik ‘deugdzaam’ leef, mediteer, en sport, dat het leven me dan zal sparen, dat er meer mee zal zitten, en dat ik ellende kan ontlopen.
Maar dat is natuurlijk niet het geval. Ondanks alles word ik ziek, worden mijn ouders ziek, zijn er spanningen in relaties, val ik van mijn fiets.
Ook bij mijn cursisten merk ik dit vaak, dat ze het ‘oneerlijk’ vinden wat hen overkomt. Of, en dat komt echt ook veel voor, dat ze denken dat het verwijtbaar is. Dat het hun eigen schuld is. Je vraagt je af: “Wat is er mis met mij, dat dit me overkomt?”
Herken je hier iets van?
Merk je dat je, bij pech, afwijzing, verdriet, aan jezelf gaat twijfelen, en denkt dat je het wel verdiend zal hebben? Er naar gemaakt zal hebben?
Misschien neig je er wel toe om je terug te trekken. Dat doe ik zelf ook vaak. Dan denk ik: “Zoals ik nu ben, ben ik niet gezellig/lief/vrolijk/bijdehand/de moeite waard.” Ik kan me beter terugtrekken en wachten tot het over is. Tot ik weet wat er mis met mij is.
Een van de dingen die ikzelf de laatste jaren begin in te zien, is dat dit alles diep menselijk is. Alle mensen hebben frustraties, tegenvallers, en pech. Alle mensen denken soms dat ze niet okay zijn. Iedereen schopt wel eens tegen zijn lot.
Wat wel van belang is, is hoe je er vervolgens mee omgaat.
Geef je jezelf op je kop?
Roep je jezelf hard tot de orde?
Steun je jezelf?
Stimuleer je jezelf?
Geef je jezelf een troostende opmerking, moedig je jezelf aan?
Hoe doe je dat eigenlijk bij iemand anders?
Ik begin dit steeds beter in te zien, ook al vergeet ik het ook weer vaak – het is menselijk. Het is menselijk om het moeilijk te hebben. Om soms te worstelen. Om het soms niet te weten. Om je gefrustreerd te voelen. Om het anders te willen dan het is. Om jezelf anders te willen dan je bent….
Mindfulness en compassie helpen je met dit soort dingen om te gaan.
Niet omdat je leven daar per se beter van wordt, of van een leien dakje gaat lopen.
Maar omdat je jezelf steunt, aanmoedigt.
Omdat je bewuster wordt van jezelf en van wat je nodig hebt.
Omdat je dan pas echt mild en wijs met jezelf kan leren omgaan.
En met anderen die ook worstelen.
Lieve lezer, dit artikel is misschien wat somber of ontmoedigend. Het is natuurlijk maar een deel van het verhaal. Er is ook zoveel moois. Er is zoveel goeds. Ook dat is van belang om bewust mee te maken.
Tegelijkertijd is het wijs kunnen omgaan met moeilijkheden, narigheid kunnen doorvoelen, enorm helpend en verzachtend.
Merk jij bij jezelf iets op van ‘verzet tegen wat er is’? Verzet tegen wie en hoe je bent?
Als dat zo is: Join the club. You are human!
En, als dat zo is, kijk of je jezelf dan vriendelijk kunt benaderen, steunend, zoals je dat bij een vriend zou doen.
Dat is de kern van mindfulness & compassie!
Leraren openen de deur, maar je moet zelf naar binnen gaan
– Chinese spreuk
© 2023 Hende Bauer/Centrum voor Mindfulness, Compassie en Psychotherapie, alle rechten voorbehouden
ALS JE WILT KUN JE DIT ARTIKEL GEBRUIKEN IN EEN TIJDSCHRIFT, WEBPAGINA OF NIEUWSBRIEF als je deze tekst erbij zet met een werkende link naar de website: “Door Hende Bauer van het Centrum voor Mindfulness, Compassie en Psychotherapie, www.centrummindfulness.nl.”