Al weer een ruime tijd geleden, ik denk ongeveer een jaar, bedacht ik mij dat ik het rustiger aan wilde doen. Ik wilde nog steeds graag werken, sporten, vrienden zien, enzovoorts, maar ik wilde ook genieten van rondlummelen in huis, oude grammofoonplaten draaien, de tijd nemen voor dingen. Want, bedacht ik mij, is ‘geen tijd verliezen’ echt beter dan ‘wel tijd verliezen’? En wat betekent dat eigenlijk, tijd verliezen? Als ik uit het raam kijk naar de boom die er voor mijn huis staat (trouwens op mijn werk staat er ook een boom voor het raam), en luister naar het geluid van de wind door de blaadjes, en ik zie de donkere wolken en een sprankje herfstlicht daartussendoor glimpen – is dat dan tijd verliezen? Het voelt eigenlijk meer als ‘tijd winnen’ gek genoeg.
En ik voel me er veel beter bij. Ik geniet meer.
Ooit deed ik een cursus oplossingsgerichte psychotherapie. En daar zei de trainer zoiets als “When in a hurry, go slow”.
Daar heb ik heel lang over na moeten denken.
Maar ik heb ondervonden hoe fijn het is om juist dan te vertragen.
Want als ik me haast om de deur uit te gaan:
Ik tref mezelf onderaan de trap aan, zonder mijn sleutels. Terwijl ik naar boven snel realiseer ik me dat ik mijn telefoon niet heb ingepakt. Ik gris alles bij elkaar en ren weg.
Bij de tramhalte gekomen kan ik mijn ov-chipkaart nergens vinden. Shit, die zit in de zak van mijn andere jas.
Als ik een afspraak heb met een vriend in een cafeetje, of als ik naar mijn zenklasje ga, naar zangles, of een groep leid: als ik voortijdig aanwezig ben, kan ik even landen, mijn gedachten ordenen, en ben ik vervolgens veel helderder.
Enne, natuurlijk vergeet ik dat ook wel vaak. Maar het volgende verhaal helpt me hier bij.
HET VERHAAL VAN TOON TELLEGEN: SCHILDPAD EN SLAK
Op een ochtend werd de schildpad wakker en merkte tot zijn grote schrik dat hij haast had.
‘Hola’, riep hij, maar voordat hij iets kon doen was hij al op weg. Met grote snelheid schuifelde hij vooruit en tegen de middag was hij al een heel eind verder. Hij jammerde en snikte en sprak zichzelf af en toe ernstig toe, maar het hielp niets. Hij had haast. Ten einde raad schreef hij een brief aan de slak.
Geachte slak,
Tot mijn grote verdriet heb ik haast. Wat moet ik doen? Vlug!
De schildpad
Aan het begin van de avond dwarrelde een langzame nette brief voor zijn neus neer:
Dierbare schildpad,
Wat een tragedie voor u.
Haast is zo wreed.
Strijd tegen hem en versla hem, vouw hem op tot hij een onbeduidend propje is.
Stop hem vervolgens in de grond.
Blijf vooral kalm.
Als u en ik onze kalmte zouden verliezen, wat dan?
De slak
De schildpad vouwde zijn haast zo kalm mogelijk op.
Laat op de avond was hij daarmee klaar.
Hij stopte het onbeduidende, maar nog wel rusteloze propje in de grond.
Inderdaad, dacht hij, nu heb ik geen haast meer.
Hij bleef die nacht staan waar hij stond.
Hij deed zijn ogen dicht en hij zuchtte zelfs niet meer.
He he, was het enige dat hij nog dacht.
De volgende dag schuifelde hij heel kalm terug naar de eik waar hij woonde.
Eigenlijk, dacht hij, moet ik de slak bedanken. Maar niet te vlug. Pas over geruime tijd.
En kalm en bedaard vergat hij dat hij ooit haast had gehad.
Dit is een verhaal uit: Toon Tellegen. Misschien wisten zij alles: verhalen over de eekhoorn en de andere dieren (2009). Querido.
Wil je Hende’s blog ook in je mailbox ontvangen? Meld je dan aan voor de nieuwsbrief, je ontvangt dan ook de gratis mindfulness starterskit en kan meedoen aan gratis wekelijkse meditaties door Hende!
© 2021 Hende Bauer/Centrum voor Mindfulness Den Haag, alle rechten voorbehouden
ALS JE WILT KUN JE DIT ARTIKEL GEBRUIKEN IN EEN TIJDSCHRIFT, WEBPAGINA OF NIEUWSBRIEF als je deze tekst erbij zet met een werkende link naar de website: “Door Hende Bauer van het Centrum voor Mindfulness Den Haag, www.centrummindfulness.nl.”