Geheim en eng!

Vorig jaar gaf ik een workshop Compassie en Zelfcompassie voor een groot congres (Vereniging EMDR Nederland VEN, met als thema In Verbinding (live in Amersfoort en in livestream). Er waren bijna 700 deelnemers aan de workshop.

Leuk he? Of, nou ja. Het is niet iets waar ik het vaak over heb maar ik vond het vooral eng. Ik was 2 weken aan het worstelen met de inhoud, de vorm en … mezelf. 

Ik maakte een eerste schets. Toen ging ik allerlei literatuur lezen. Toen ging ik oefeningen uitschrijven. Toen redde ik het niet in de tijd en gooide ik de opzet weg. 
Dus ging ik met mensen in mijn omgeving praten – die zeiden, nou, dat schud je zo uit je mouw, dat hoef je niet eens echt voor te bereiden, dat heb je al zo vaak gedaan, waar maak je je druk over?
Eigenlijk was ik het daar mee eens, maar ik kon het niet loslaten. 
Ondertussen had ik schrikbeelden over hoe ik zou staan te stotteren, hoe de techniek zou wegvallen, hoe alle mensen de zaal zouden verlaten of gniffelen – en begon ik me af te vragen of ik me niet beter ziek zou kunnen melden.

Het begon in de 2e klas. Spreekbeurt. Ik had een roze broek aan. In de pauze had Stephanie, het populairste meisje van de klas, gezegd: “Wat een mooie broek! Zoiets heb ik ook nodig voor carnaval!” 

Waarover mijn spreekbeurt ging weet ik allang niet meer, ook niet meer wat voor cijfer ik kreeg, maar wel dat Stephanie haar vinger op stak, en zei: “Het was zeker een saai boek hè, want je vertelt het zo saai.”

Ik was 12 en vanaf dat moment wilde ik niet meer praten voor groepen. Als de hele groep naar me keek brak het zweet me uit en klapte ik dicht. 

Behalve dat ik bang was schaamde ik me ook zo voor mijn angst. 
Ik durfde het aan niemand te vertellen en probeerde onzichtbaar te zijn.

Het was pas toen ik ver in de 20 was dat ik me realiseerde: als ik dit niet overwin kan ik een loopbaan als psycholoog wel vergeten. Die angst zit me in de weg en die wil ik niet. Langzaamaan heb ik de weg teruggevonden, ben ik gaan oefenen, heb ik wat coaching genomen, en ben ik meer en meer mezelf gaan laten zien. Nu geef ik beroepshalve trainingen en onderwijs, en ik vind het ontzettend leuk en zinvol werk.

Maar af en toe bekruipt me weer die angst. Zoals een vorig jaar, voor het congres.

Heb ik nou niks geleerd al die jaren? 

Ja hoor. Ik doe het, ik ga het aan, ik zeg ja. Ik herinner me eraan dat ik het heel leuk vind om mindfulness en compassie te delen.
Ik spreek me zelf kalmerend toe.
En ik mediteer.

De meditatie die me het meeste helpt bij spanning en zenuwachtigheid is Compassie voor jezelf en anderen. De ademhaling en vriendelijke wensen voor mezelf en anderen herhalen. 

En tegen mezelf zeggen:

  1. Je bent zenuwachtig.
    Dat is helemaal niet erg. Je mag zenuwachtig zijn. 
    (Erkennen van de moeilijkheid)
  2. Het is menselijk om gespannen te zijn voor een presentatie. Je bent vast niet de enige. Kijk maar eens om je heen om te zien of anderen iets van zenuwen hebben.(Gedeelde menselijkheid; verbondenheid met jezelf en anderen)
  3. Laat ik vriendelijk voor mezelf zijn. Laat ik mezelf succes wensen en ontspanning, en dat ik plezier mag hebben in de workshop. Laat ik rustig ademen.
    (Vriendelijkheid)

En het grappige was dat ik anderen tijdens lezingen hoorde met een droge mond, en dat ik een andere spreker hoorde zeggen dat hij het spannend vond. 
Dus al die schaamte en geheimzinnigheid is niet eens nodig: het is echt wel veel voorkomend, spanning bij het spreken voor een groep.

En… compassie kan helpen.

 © 2022 Hende Bauer/Centrum voor Mindfulness Den Haag, alle rechten voorbehouden

ALS JE WILT KUN JE DIT ARTIKEL GEBRUIKEN IN EEN TIJDSCHRIFT, WEBPAGINA OF NIEUWSBRIEF als je deze tekst erbij zet met een werkende link naar de website: “Door Hende Bauer van het Centrum voor Mindfulness Den Haag, www.centrummindfulness.nl.”

Scroll naar boven